Drodzy Czytelnicy Wielkie epidemie od wieków towarzyszyły ludzkości, siejąc ogromne spustoszenia, dziesiątkując całe populacje oraz wpływając na losy świata. Wirus ospy przyczynił się do upadku imperium rzymskiego, ułatwiał kolonizację Brazylii, konkwistę Meksyku, osadnictwo Francuzów i Anglików w Ameryce Północnej oraz walkę z Indianami. Średniowieczne kontakty z Chinami zaowocowały wielką pandemią grypy. Grypa „hiszpanka” odegrała rolę w zakończeniu I wojny światowej, a podczas II wojny światowej różne patogeny przyczyniły się do klęski armii niemieckiej na terenie Rosji. Przykłady te można by było mnożyć, ale nauczono się walczyć z wieloma chorobotwórczymi zarazkami. Nastąpił znaczny postęp w nauce, owocujący opracowaniem nowych szczepionek, antybiotyków i chemioterapeutyków, który spowodował przekonanie, że choroby zakaźne wkrótce przestaną zagrażać zdrowiu publicznemu. Pogląd ten utrzymywał się jeszcze do lat 70-tych ubiegłego wieku i skorygowało go samo życie. Udało się wyeliminować jedynie ospę, ale pojawiły się inne zagrożenia. Choroby tropikalne zaczęły zagrażać mieszkańcom półkuli północnej, liczne z nich są to infekcje przeniesione bezpośrednio od zwierząt, czyli zoonozy. Według danych podawanych przez OIE ponad 60% ludzkich patogenów pochodzi od zwierząt, natomiast 80% zwierzęcych patogenów atakuje kilka gatunków zwierząt. Niezmiernie istotnym jest fakt, że 80% patogenów, które mogą zostać wykorzystane przez terrorystów ma pochodzenie zwierzęce. Wzrost zagrożeń zoonozami, jak najszerzej pojęta ochrona zdrowia publicznego w myśl zasady ”jeden świat – jedno zdrowie”, pojawianie się u zwierząt nowych chorób o różnej etiologii, a z drugiej strony wzrost i uprzemysłowienie produkcji zwierzęcej prowadzące do podporządkowania jej prawom ekonomii i dążeniu do minimalizacji kosztów, sprawia, że wiedza lekarza weterynarii powinna być interdyscyplinarna. Właściwy stosunek do tych problemów wzmacnia pozycję weterynarii i jej społeczny prestiż. Rozwój wiedzy i szybkie „starzenie się” informacji medyczno-weterynaryjnych, wymagają ciągłego szeroko rozumianego dokształcania podyplomowego, studiowania książek i czasopism fachowych, w których często są podawane i omawiane najnowsze osiągnięcia nauki, sygnalizowane zagrożenia i metody walki z nimi. Rolę taką spełnia także kwartalnik „Weterynaria w Terenie”, którego uważne przeczytanie polecam. prof. dr hab. Elzbieta Samorek-Salamonowicz